Bir Kahramanım Vardı Benim..

 Pamuktan sakalları olan bir kahramanım vardı benim.Cebinde hep renkli balonları yada şekerleri olurdu.Her gelişimizde ağlardı , her gidişimizde de.. Bir tek o zamanlar görürdüm zaten ağladığını..Çok sarılmazdık ama bilirdim nasıl üzerimize titrediğini.Yine gelin arayın diye tembih ederdi giderken.Kulakları duymazdı oysa arasak bile konuşamazdık.Fakat arayın derdi yinede..Bizde söz verirdik...

Çocukken kışlara sadece yaz için tahamül ettiğimi düşünürdüm.Biran önce yaz gelsede soluğu köyde alsam diye bakardım.Kahramanımın yaptığı salıncakta sallansam,yine onun yaptığı tahta arabaya binsem,her sabah özenle baktığı bahçesindeki meyvelerden yesem..Geç kaldığımız akşamlar bizi eve almasada türlü şebekliklerle kandırsam.Sonra kıyamasa bize, uyuduktan sonra gelip kontrol etse nefes alışlarımızı..

Sabah uyandığımda köşesinde oturuyor görsem onu,çayına 5 tane şekeri ellerimle koysam.Her akşam pasta alsam gelirken.O sitem etse,  "nerde kadınız yav " diye..Bana çocukken sunduğu cenneti bende ona sunabilsem...

Tüm bunları yapabilme imkanım yok artık.Kahramanım bir sene önce bugün ayrıldı aramızdan çünkü ..Hep zamanın yavaşlığından dem vuran ben,şimdi görebiliyorum aslında ne kadarda hızlı geçtiğini..

Umarım mekanın cennettir dedecim.Biz bu bayram yine yanındayız merak etme....