Annemin İstanbul'a dönmesiyle beraber;
Sabah kahvaltılarına,
Susmayan ev telefonuna,
Sabahtan verilen; akşam geç kalma, talimatlarına,
Pınaar, şu dolabını topla! söylemlerine,
Ocağın dördünün birden üstünde yemek dolu tencerelerin olmasına,
Haftasonu misafirlerine,
Hasta olma ihtimali sözkonusu olduğunda, derhal ilaçlarla müdehaleye,
Dolaptaki ayranın hiç bitmemesine,ve daha nicesineee kavuştuk..
O kadar özlemişim ki kendisini, bir dediğini iki etmiyorum.Artık annem demeden ayakkabılarımı kapının önünde çıkartıyorum.O kadar..(Yok yani ,dertli toplu kızımdır aslında gerçekten:S)Demek ki neymiş;çocukları hizaya getirmek için birkaç ay kendi hallerine bırakmak gerekliymiş..
7 yorum:
hani bir reklam vardı Pınarcım...çocuk annesinin herşey olduğunu söylüyordu, tıpkı onun gibi:)
anneler candır, canandır ve evet kesinlikle herşeydir
sevgiyle...
Öylemiş gerçekten canım.Biliyodumda biraz uzak kalınca iyice bir öğrenmiş oldum:))
Sevgiler..
Valla kesinlikle candir. Ben de cok ozledim annemi.
Allah yarabbi! Annemde bizi bıraktı gitti 1 hafta oldu bayramdan sonra gelicekmiş
gerçekten bu anne taktikleri işe yarıyor mum gibi olduk çıt çıkmaz oldu evde Vayy anam yaa :)
Lulu;özlenmez mi anneler.Kızsakta kızdrsakta arıyoruz ille:)
You're so lucky! I've always wanted to go to Istanbul! xoxoxoo
Anne gbisi var mı yaa :) Bitane onlar! Çok sevdim blogunu :)
Ben de seni bloguma beklerim :) Yorumlarını da beklerimmm :)
http://lunaparkqueen.blogspot.com
Yorum Gönder