İş Güç Ne Olsun.......

Bir insanın gözlerinde nefreti görmek ürkütüyor beni.Eski bir patronum vardı nazi kampı şartlarında çalıştırırdı bizi.İlk iş deneyimimdi ve ben hergün 20 yaş daha yaşlanmış hissediyordum kendimi.Bigün dayanamayıp istifa ediceğimi söyledim.Bana öyle bir baktı ki hayatım boyunca unutmam heralde.Kabul etmedi.Saçma sapan görevler verdi.Bunları yapmazsan gidemezsin dedi.Bakışlarıyla öldürdü beni resmen.O an ordan biran önce kurtulmam gerektiğini daha iyi anladım.Alışkanlıklarım, sorumluluklarım,işe girmeme aracı olan insanlara saygım derken ertelediğim istifa kararım daha fazla bekleyemezdi.Sonuç itibariyle araya giren kızınında etkisiyle güzellikle çıkabildim oradan.Neden çekip gitmedinde bunca dert ettin kendine derseniz karşımdaki adam benden yaşca büyüktü ve  iş hayatıyla ilgili tecrübe edinmem için elinden geleni yapmıştı.Kendimi sorumlu hissediyordum o işyerine karşı.He şimdiki aklım olsa bunca gereksiz baskıya tahamül etmezdim o ayrı..

Aslında konu şu ki; biraz önce buraya cuma günü işten kovulan arkadaşım geldi.Daha doğrusu kendini kovduran..Gözlerinde aynı nefret vardı.Ne desem ne söylesem yalancıydım sanki.Hani patronların safına geçmiş onu alt etmeye, kazıklamaya çalışıyormuşum gibi davrandı bana.Kendisine verilen tazminata karşı çıktı.Az buldu.Resti çekti gitti.Çok haklı değil çünkü kendi kendini kovdurdu.Akşam durumla ilgili aradığımızda; oh iyi oldu tazminatımı alırım gibi cümleler kurması,sanki planlanmış  izlenimi bıraktı bizde.

Ben mi fazla safım insanlar mı çok uyanık anlayamadım gerçekten.Biz bir yerden ayrılırken saatlerce vicdan yaparken adamlar daha fazla ne koparırız diye bakıyorlar.Yine bir arkadaşımın deyimiyle olması gereken buymuş.İş hayatı duygusallığı kaldırmazmış bla bla.Evet iş hayatı duygusallığı kaldırmıyor,mantıklı davranmak asıl olan.Ama çıkarcılık yapmak ,hakkından fazlasını beklemek olmayınca herkese diş bilemek niye..