Güneşli günler görecek miyiz gerçekten?

Son iki senedir havada olan hayatım yere inmiş gibi hissediyorum.Bi masalın içindeyim bir cehennemin.Bi alabildiğine  umutluyum bi umutsuz.Çok zor bi hafta geçiriyorum.Hayli özenerek yaptığım bir sürprizin sonunda üzücü bir olay yaşadık.Sevgili kuzenim çenesini kırdı.Olacağı varmış oldu deseler de ben vicdan azabı duyuyorum.Sanki o organizasyonu yapmasaydım bu olmayacaktı falan diyorum.Ne biliyim işte.Dün hastaneye gittim.Kuzenimi hiç öyle görmeye alışkın değilim bi kötü oldum.Gerçi narkozlu haliyle bile espri yapıp hepimizi güldürebiliyor ama insan kardeşi orda öyle yatarken; e ii bari ucuz kurtulmuş, diye teselli edemiyor kendini.Yani anlayacağın, eğlendiğim,güldüğüm karnımda bir yumru olarak duruyor şuan.O kadar gerginim ki damarlarım yırtılıcakmış gibi hissediyorum.Uyku desen 4 gündür yalan zaten, toplasan 4 saat falan uyuyorum geceleri.Ve vücut olarakta kafa olarakta zombiden farksızım..

Bide yeni bir iş gündemde. Yani olma ihtimali var ama yokta.Kafamda bin tane tilki dolanıyor..Düşünüyorum acaba arıcaklarmı onlar ararsa gel başla derlerse, ben burdaki patronlarıma ne dicem.Muhetemelen şok olucaklar.Burdan nasıl kimseyi darılmadan çıkıcam.Orası hayırlı olucak mı bla bla.Ama bi taraftanda olucaklar umrumda değil yeter ki burdan kurtuluyum diyorum.Çünkü artık burda nefes alamıyorum.Söylenen herşey batıyor yaptığım iş beni mutlu etmiyor falan.Karışık işte...Annemler desem yazlıktan hala dönmediler.Evin masrafı bi tarafa sıcaklığı yok sanki.Böyle sessiz,eksik.Bol bol düşünüp kafayı yemek için gerekli ortamım hazır yani.

Büyümek mi oluyor şimdi bu yoksa hayat beni biraz zorluyo mu güçleniyim diye aklım ermiyor.Gözlerimi kapatayım herşey yerli yerine otursun ve ben uyanayım,içimdeki yumru çözülsün istiyorum.Hemde merak ediyorum; bu sıkıntıların insanı pert etmeden olgunlaştıranı yok mudur acaba?