Bu sabah garip bi huzurla uyandım.Aslında herşey daha çok sarpa sarmakta ama nedense ben yine tepki veremiyorum.Bazen bir içim acıyor sonra acı gidiyor yerine huzur geliyor böyle değişik..
Uyadığımda daha ev halkı kalkmamıştı bende kahvaltıya kadar; uzun zamandır okumayı ertelediğim kitabımı bitirdim.Salona geçtim televizyonda bir son dakika haberi;Taksimde canlı bomba saldırısı ve 32yaralı..Biz pür neşe sabah kahvaltımız için hazırlanırken bi yerlerde insanlar görevlerini yaparken can veriyolar hemde ne uğruna koskoca bir hiçç.
O canlı bombayı düşünüyorum nasıl bir kindir bu.Bunca insanın yaralanmasına ölmesine neden olmak hemde kendi canıyla beraber.Neden böyle bi vahşete ortak eder ki insan kendini..Hani derler ya beyinlerini yıkıyorlar.Kolay mıdır bu kadar.Bu bir inanç bir davadan öte bişey,direk vahşet.Başkalarına zarar vererek, toplu katlederek neyin mücadelesi verilir!
İşin asıl acı tarafı ne biliyomusun..Gün gelir affedilir bu insanlar..Birileri alkışlar bunları,liderleri sözde hapiste misler gibi bakılır, beslenir. Hatta Sayın diye hitap edilir..Meclise girerler sonra, alalen terör örgütünü desteklediklerini belirtirler.Yapılan eylemeleri tüm canavarlıklarıyla üstlenirler,küçük çocukarın eline taş verir onların hayatlarını karartır yeni kurbanlar bulurlar bla bla.Peki onlar bunları bu kadar rahat yapabilirken biz ne yapıyoruz.Bir bakan çıkar acımız büyük, suçlular yakalanacak der,tüm haber bültenleri bi hafta bu konuyu konuşur,tartışma programlarında tartışılır,İki ah vah edilir ve tarihin tozlu raflarında yerini alır..Yeni bir saldırıya kadar..
Diyorlar ya evlende çocuk yap.Ben böyle bir dünya için mi yapıyım çocuk..Şehrin göbeğinde arkadaşlarıyla gezerken anlamsız bi saldırının kurbanı olsun diyemi..Bencillik değil mi bu! Kandırmayalım kendimizi hiç bişey düzelmez bu ülkede biz yine unutur açılırız en fazla...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder