Bambaşka..

Ölümle yaşam arasında sadece bir koridor vardı gece.O öylece yatıyordu içerde, 55 yıllık hayat arkadaşıda koridorun diğer ucunda.Hiçbir ölüm inandırıcı gelmiyormuş insana.Hele de kıymet verdiğiyse kaybettiği yakıştıramıyormuş bi türlü....Oysa o ölümü bile öyle naif anlatırdı ki..Hiç korkutmadan..Her yaşın anlayacağı dilde...

İçim buruk, bi taraftan huzurlu.Gidişi çok şey anlattı bana.Gariptir...Sanki karşılıklı oturup saatlerce sohbet etsek bu kadar anlayamazdım onu.Bu kadar başka bakamazdım hayata.Öyle bişey ki işte, tarifi yok..

Çoğu sıkıntının anlamsız olduğunu, ölümden daha gerçek hiçbirşey olmadığını gördüm ben.Bi gece birkaç saniye içinde.Ayhan amcam giderken...İnsanların hayatında dönüm noktası olarak,arkasında ona baba diyen  insanlar bırakarak, dualarla,dopdoplu anılarla gitti .Öyle güzel uğurlandı ki .Hiç bu kadar samimi insanları daha doğrusu bu kadar samimi duyguları birarada görmemiştim..Hatta bu kadar huzurlu bir ölüm görmemiştim.

Şimdi ondan dinlediğim hikayeler var kulağımda.Sonra hasta yatağında bile bana dil çıkarıp yüzümü güldürmeye çalışan, son görüntüsü gözümde ..

Bazı insanlar özeldir.O insanları tanıyan insanlarda şanslı.Yine yine anlıyorum ne denli şanslı olduğumu..Çok özel, çok güzel bir insan geçti benim hayatımdan..Bana asıl olmam gerekeni hatırlatarak..