Öyle bi geçiyo zaman ki...Daha dün gibi şuraya iş görüşmesine geldiğim gün.Evde oturmaktan yarı delirmiş bir halde artık olsun diye diye sanayinin boya kokulu yollarında adres arayışım..Ve çetin bi mücadeleden sonra görüşmeye 15 dk gecikmeli olarak girişim....Şimdi tam 10 ay geçti üzerinden.Çokta uzun bi zaman değil belki ama benim için rekor sayılabilir.
Hep merak ederdim insanın bi işe alışması, işyerinde kendine ait masasının, kalemliğinin, ajandasının olması nasıl bişey diye.Evimden başka bi yeri sahipleniceğime ihtimal vermiyodum hatta.Sonra bi baktım burasıda evim gibi olmuş neyin nerde olduğunu nerden ne çıkacağını bilir olmuşum..
Bi yere alışınca kopamadığımı farkettim de birden ondan bu yazı aslında.Bana artık bi getirisinin olmadığına inansam da bırakamıyorum bi türlü;olduğum yerde sayıyorum sonra.Sonra kızyorum devlete, kendime.. iş bulmama mani o kadar çok şey buluyorum ki.. sonra bide o kadar inandırıyorum ki kendimi ''ama yokk kii'' lere....Hani değme oyunculara taş çıkartırım bu kendime oynadığım oyunla..
Sadece alışmak değil tabi beni burda tutan bir de patronlarım var.Yani hadi ben gidiyorum desem yarı yolda bırakıcakmışm geliyo onları. Sanki çok adice bişey yapıyomuşum gibi..Yarı yolda bıraktığım patronlarım olmadı değil aslında ama psikolojim daha fazla elveremedi çalışmaya ağır geldi söledikleri yaşadıklarım.Ama burda herşey fazla yolunda.O hep yine mi dediğim haksızlıkları yaşamadım mesela.İnsanların arkasından konuşulduğunu duymadım yada ne biliyim karşımdaki makamıyla ezmedi beni herşey bu kadar netken ve düzgünken nasıl gideblirim ki..Ya gittiğim yere alışmazsam..
Bak bide bu halim var işte vazgeçersem daha iyisini bulamamak inancı.İstediğim kadar kişisel gelişim kitabı okuyım istediğim kadar arkadaşlarım ailem tarafımdan yapabilirsin sen diye gaza getiriliyim yok olmuyo.Bana bi türlü miş gibi gelmiyo.
Alt tarafı bi iş arayışını nasılda dramatize ettim diymi.Ama ben evlenmicem kariyer yapıcam diye diye söylenirken geçengün; aslında kariyerde yapmak için bişi yapmadığımı farkettim.Kızdım kendime hemde çok.Hayıflanıp hayatı askıya almaktan başka bişi yapmadığım için kızdım 23 yaşına geldiğim halde işe bile duygusal yaklaştığım aman kimse kırılmasın bozulmasın dediğim için kızdım.
Nolucak şimdi bana peki ne zaman büyücek bu bendeki küçük kız.....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder