18 Mart 2011 Cuma

Sanki burası benim bloğummuş(:

İki gündür giremiyordum bloğuma.Ayar falan hiçbişey kar etmedi.Deli oldum.Hani uzun süren bir ilişki bittiğinde, sabah gelmeyen günaydın mesajlarının hayal kırıklığıyla uyanır ya insan.Heh işte bildiğiniz aynını hissettim. Her sabah kahvemi alıp karşısına geçtiğim bilgisayarım, ziyadesiyle anlamsızdı iki gündür.Benim bu bedbaht halime dayamadı sanırım google ve nihayet yazabiliyorum tekrar.

Buralara uğramayalı çok bişey değişmedi bende. Sadece kendimi ders çalışmaya vurdum diyebilirim.Ailemin, arkadaşlarımın -sen bu okulu zor bitirirsin-, -aa sözde her sene geçiyosun zaten- türevi laflarından gına geldi.Herşeyi rolantiye aldığım hayatımdan da gına geldi aslında.

Bu arada Ayşe Kulin okuyorum bu sıralarda hatta okumak değil yutuyorum resmen kitapları.Elimden bırakamıyorum Anı kitaplarını  bir başka sevdiğimi farkettim.Özellikle anılarda malum dönemlerle ilgili anektotlar varsa tadından yenmiyor kanımca.
O dönemlerlerdeki darbeler idamlar hep yokmuş gibi yapılırdı.Liseyi bitidiğimde hala bunlardan bi haberdim.Hep yasaktı konuşulmamalı tartışılmamalıydı.Utandığımızdanmıydı yoksa sindirildiğimizden mi bilmiyorum ama biz tüm bunların yoksayılarak eğitildiği bir kuşak olarak yetiştik.Bilmemiz gereken kurtuluş savaşındaki zaferimiz ve ardından kurduğumuz cumhuriyetle sınırlıydı.Akabinde yaşanan acı mücadeleyi bilemedik hiç, anlatmadılar araştırmak istediğimizde engel oldular.Yasaktı kötüydü.
Bugüne bakıyorum şimdi bizim yaşadığımız tarihe,susurluk davasına ergenekona,silahlı saldırıya uğrayan sanatçımızın katilleri iki güne bulunurken hala faili meçhul kalan aydın cinayetlerine.Mafyayı ,pkk yı nasıl içimize alıp kabullendiğimize.Dünyanın diğer ucunda bir nükleer felaket bizi beklerken umrumuzda bile olmamasına..Bizde çocuklarımıza bu dönemi olmamış gibi göstericez belkide.Dönem dizileriyle öğrenecekler çok sonraları.Teknolji, bilgi çağının içinde yaşayan bizlerin 70 lerde 80 lerde kalan beyinleriyle o zaman tanışacaklar...

Böyle umutsuz bir yazı yazıp sonrasında ama yinede umudumuzu yitirmemeliyiz diye bağladığım bilmem kaçıncı yazı olucak bu da.Büyüklerin dediği gibi birşeyi  kırk kere söyleyince olurmuş ya.Kim bilebilir iyi şeyler de olur elbet...

4 yorum:

müghe dedi ki...

kaç gündür koptum bende blogdan.. ama döndüm sonunda:))

umutsuzluklarla başlanan şeyleri umuda dönüştürebilme yeteneğin var demekki aman kaybetme:))

iyi şeyler olur, olucakk, olmalıııı:)

pınar dedi ki...

İyiki döndün:)neyseki yokluğumda çok fazla bişey kaçırmamışım:)

İçmimde bi pollyannanın yaşadığına inanıyorum ben zaten(:

Umarım güzel günler görürüz güneşli günler:))

Bir İnce Ses dedi ki...

Yalan ya bi şeyi kırk kere söyleyince olmuyo ben kendimden biliyorum. Yoksa ben en birinci olurdum, birincilik teli kazanırdım :)

pınar dedi ki...

En birinici(:
Demek içten demiyosun hiç bilemiyosun evrenle konuşmayı olmaz ki;)