Birinin sevdiklerini öldürdüğünü ya da heran öldürme ihtimalini bile bile sakin kalabilir mi insan?Kana kan mı der yoksa...
Etrafımda öyle öfkeli insalar var ki ;bugün korkuyorum her birinden.Sadece konuşarak, acı olayları birbiriyle bağdaştırarak,ölümle ilgili müstahak fetvaları vererek ürkütüyolar beni.Geçen haftanın başında yaşanan terör vahşetinin üzerine yazıcak hiçbişey bulamadım.Ne diyim bilemedim.Bizim bildiğimiz 24 ama haberimiz olmayan yüzlerce askerimiz şehit oldu-hala oluyor-.Böyle bir ülke işte burası.Bişeylerin ters gittiğini artık çözüm bulunması gerektiğini anlamak için canımızın çok çok yakılması bekleniyor...Kızıyoruz,öfkeleniyoruz...Hepimiz gidenlerin ardından bişeyler yapmaya çalışıyoruz, yani en azından hepbir ağızdan tepki gösteriyoruz...Ama bugün,dün bu acıyı beraber paylaştığımız insanlar, Van'da yaşanan depremin ardından, müstahak oldu, yorumlarını yapabiliyorlar.Hatta bu felakete üzülenleri vatan haini adledebiliyorlar.Şaşıyorum,kızıyorum.Bu insanlar, iki gün önce aynı acıyı paylaştığım insanlar mı anlayamıyorum.Felaketten alınan ders bu mudur yani! Onca insanın ölmesi,göçük altında yaşam mücadelesi vermesi biraz susmamızı gerektirmiyor mu artık.. Herşeyi siyasallaştırmak,konuları acımasızca birbirine bağlamak ne zamanda beri insanlık oldu..Ya da ölümün arkasından yakışıksız yorumlar yapmadık diye biz mi insanlıktan çıkan olduk..
***
99 depreminde babamın çalıştığı şirketin, yardımları kapsamında deprem bölgesine gitmiştik.11 yaşındaydım. Babamın; 'kızım sen dayanamazsın.' itirazlarına rağmen zorla takıldım peşine.Hayatım boyunca unutamayacağım bir tablo gördüm ben orda.Yol boyunca ayakta tek bir bina yoktu.Sokaklar ceset kokuyodu,her taraf sessizdi..Çadırların olduğu bölgeye geldik.Arkada duran meyvesuyu kutusu kaptım hemen.Aklım sıra çocuklara dağıtıcaktım.Ben onlara doğru koşarken onlar,biranda çevrelediler etrafımı. Elimdeki paket bi kaç saniyede bomboş kaldı.Alamayan birkaç çocuk ağlamaya başladı.Tabi hırpalanmanın şokuyla bende ağlamaya başladım.Babam geldi hemen,askerlerin yanına bıraktı beni..Korkmuştum ama daha çok üzülmüştüm.Çünkü o çocuklar,etraftaki büyük sitelerde oturan çocuklardı.Herşeyleri varken biranda hiçbişeyleri kalmamıştı..
Bugün Van'daki deprem haberlerini okurken, o çocuklar geldi aklıma.Bi tane meyvesuyu alamadı diye ağlayan çocuk geldi..Kimbilir kaç tane öyle çocuk var şuan orda.Henüz hiç bir siyasi görüşü benimsememiş, düşman olmamış, düşmanlık etmemiş ama İNSAN olan kaç tane çocuk...
2 yorum:
Depremzedelere yardım için:
*Tüm operatörlerden 2868'e boş kısa mesaj atarak 5 TL. bağışta bulunabiliriz...
*Bütün bankaların Türk Kızılayı hesaplarından ve www.kizilay.org.tr'den bağış yapabiliriz...
*Türk Kızılayı'nın lojistik merkezleri ile şubelerine ayni yardımda bulunabiliriz.
*Türk Kızılayı'nın 168 no.lu bağış ve iletişim hattını arayarak daha detaylı bilgi alabiliriz...
Bu kadar kolay işte...e hadi! Daha ne bekliyoruz ki...
eğer bu duruma müstahak gibi bir cümle kurarsak biz de askerimize kurşun sıkanla aynı safha geçmiş oluruz.
oradayken ufacık çocuklar tarafından taşlandım zamanında.
ama çocuktu.
orada koruduğumuz insanların abileri, kardeşleri, babaları,birileri dağda bize kurşun sıkıyordu. ama koruduklarımız hala masumdu.
24ü ve nicelerini bilmediği bir toprakta 20 yaşlarında toprak edenler ne kadar katilse, şu an depremde zarar görmüş terörle alakası olmayan onca insan da masumdur.
canlarımız gitti, canlarımız yandı, devam ediyor, bitmiyor evet
ama bu bizi sebepsiz insan öldürenlerle aynı yapmamalı.
teröristler ölsün insanlık değil.
hepsi gebersin, çürüsün evet.
ama çocuklar, masumlar, suçu olmayanlar benim, bizim, hiç birimizin düşmanı değil.
aklı salim, inanan, gerçek Türk insanı böyle davranır.
Orada savaşsa, orada yere düşse, orada şehit verse de.
Yorum Gönder