Sussam diyorum ama olmuyo....

           


    Neden zorlar ki insan olmayanı..Belki bu defa düzelecek diye diye yıpratmak niyedir kendini?.Ben ona bu kadar inanmak isterken;tek bir sözünü cümlesini tüm günüme pay ederken,böylesi bir görmezlik..Onlar böyledir ,anlamazlar şudur budur kendimi kandırdığım cümleler sadece biliyorum.Neden anlamsınlar oysa; tüm dünyayı yönetmiyorlar mı? savaşların, mücadelelerin aslında dünyanın yöneteni değiller mi.?Bu kadar basit bişeye mi basmıcak kafaları..

    Kendimi toparlayamıyorum tek nedenide o bliyorum.İçimden kopa kopa böyle çenem acıyana kadar gülemiyorum bile.O arkadaşlarıma ettiğim beylik laflar bu durumda ne kadar da anlamsız kalıyor.Belki bunu görmem için yaşıyorum bunları...Sorgulamaktan kaçarken  yine aynı sorularla mücadele içinde buluyorum kendimi.Hani böyle olur ya nokta gibi kalırsın hayatta  kimse görmez kimse duymaz hani ayıp olucak belki ama piç gibi..Aynen öyleyim şu anda kendimi hiç bu kadar değersiz anlamsız hissetmemiştim.Seni sürekli çok sevdiğini diline pelesenk etmiş birinin bunca sıkıntının mimarı olması..Sevmek acı çektirmek midir dedirtiyor insana!Aslında biliyorum; tüm bunların sebebi  içimdeki  o salak inanç..bir peri gelicek değneğiyle dokunucak ve parlayacak silik kalan tüm ayrıntıları hayatımın. Peri masalı yok aslında!

   Bak aklıma ne geldi bir bardağım vardı çocukken, üstünde leylekler vardı ağızlarında beyaz bi bezin içinde taşıdıkları bebekler..Müzik çalardı bide.Annem bana o bardağı aldıktan sonra hiç sorgulamadım nasıl doğduğumu.Aynen bardaktaki gibiydi leylekler getirmişti beni.Bardak o kadar güzeldi ki yalan olamazdı sanki.İnandırmıştı beni kendi gerçeğine..Şimdi bakıyorum bugüne; bir bardağın duruşuna tav olan küçük kızın yerini x kişinin gerçeğini sorgulamak istemeyen koca kız almış.. şüphe ediyorum evet ama kabul ediyorum çok geçmeden.İçine sütümü koyup çalan müziğiyle kendimden geçiyorum bardağın.Yanlış yapıyorum biliyorum.Ama noktayı koyamıyorum...